“Oké… hoe ga ik dit tactvol brengen?”, dat is de eerste gedachte die in mij opkomt terwijl ik mijn denkbeeldige mouwen opstroop. Waar ik het in de volgende lap tekst over ga hebben is namelijk een behoorlijk heet hangijzer. Vooral de laatste tijd is het weer dik aan in de industrie, waarbij de lui van EA, Respawn Entertainment en Epic behoorlijk het vuur aan de schenen is gelegd. Microtransacties – volgens velen het pure kwaad – bederven menig spelervaring en letterlijk niemand lijkt er een voorstander van te zijn. Ik leg hier de nadruk op het woord ‘lijkt’, want om een of andere dubieuze reden blijft dit fenomeen bestaan. De reden daarvoor is simpel: we haten het maar voeden diens bestaan tezelfdertijd aan.

Ik snap je, geloof me

Allereerst wil ik beginnen met zeggen dat ik de recente ophef – zoals deze keurig verwoord werd in de column van Amador – heel goed begrijp. Er is helemaal niets mis met protesteren tegen exorbitante prijzen voor een cosmetisch item en de idioot die heeft bepaald dat je anderhalve meier moet schuiven om kans te maken op een cosmetisch item, zou zich dood moeten schamen. Dat je een eurootje vraagt voor een wapen-skin of misschien een paar knaken voor een volledig personage-skin, daar valt nog mee te leven, maar bedragen die in de drie cijfers lopen is echt van de pot gerukt.

Waar ik zelf ook een pleurishekel aan heb is semi-verplichte content die na de launchvan een full priced game wordt verkocht. Je weet wel, zoals map packs die je moet bezitten om je game van €60 te kunnen blijven spelen. Dat blijven in mijn ogen schimmige praktijken, iets wat Activision ook door lijkt te hebben gezien ze nu met Call of Duty: Modern Warfare de Season Pass maar achterwege laten en gelijk de gulheid zelve toekomstige maps gratis verschaffen. “Goh… superbedankt man! Had je nou echt niet hoeven te doen”. Ook het pay-to-win-principe is me een doorn in het oog, al beginnen we hier al een beetje op een grijs gebied te geraken wanneer het een free-to-play-game betreft. Ik zal uitleggen waarom.

Je moet niks

Sommige mensen doen het namelijk overkomen alsof ze verplicht worden om de knip te trekken. “Ja maar, ik moet wel een beetje mee met de rest”. Het is een klassiek voorbeeld van hoe kapitalisme in zijn werk gaat, en uitgevers slaan daar hun slaatje uit. Geef ze eens ongelijk. Het zijn bedrijven waar aandeelhouders en de directie maar één ding willen zien, namelijk omzet en een stijgende lijn daarin. De ontwikkelaars zelf zijn daar misschien iets minder op gericht, maar ook zij willen aan het einde van de dag gewoon hun baan behouden. Wat dat betreft bewandelen ontwikkelaars een zeer dun lijntje tussen ‘vrienden zijn van de community’ en voldoen aan de verwachtingen van de werkgever.

Nogmaals – en ik kan dit niet genoeg benadrukken – ik heb geen goed woord over voor regelrechte geldgraaierij door idiote prijskaartjes aan in-game, ontastbare items te hangen. Mocht een game ooit offline gaan, dan is je geld letterlijk foetsie en ben jij degene die met lege handen staat. Maar – dames en heren, jongens en meisjes – het zijn niet alleen de uitgevers die hier schuld aan hebben. Wij – de betalende consument – houden dit alles eigenhandig in stand door toch maar de portemonnee te trekken. Want hoe je het ook wendt of keert, het hele verhaal microtransacties draait op het concept van vraag en aanbod. Is de vraag weg, dan verdwijnt het aanbod ook. Het is misschien heel zwart-wit gezien, maar het is wel zo en dat kan niemand ontkennen.

Rien ne va plus – het Huis wint

Ik vergelijk games met microtransacties altijd een beetje met het Holland Casino. Je betaalt voor je starterspakket, een vriendelijk ogend persoon schuift je jouw pasje met krediet toe en je wordt losgelaten in een ruimte vol opties om exact te gaan doen waar je voor betaald hebt; gokken. Wat dat betreft krijg je waar je voor betaalt. Je nuttigt hier en daar wat om de ervaring wat verbeteren (XP-Boosters) en wanneer je krediet op is, mag je zelf beslissen wat je doet. Er is letterlijk niemand in dat casino die je onder gunpoint verplicht om meer uit te geven dan wat je voor ogen had.

De keuze om meer te spenderen is dus de jouwe en de jouwe alleen, net als de keuze om een uitstapje te maken richting de spelen waar de grote coupures over de tafel gaan. Wederom ben jij degene die ervoor kiest om de high roller uit te hangen, wetende dat er een groot risico is dat je er aan het einde van de rit berooid bij kan komen te zitten. Raar genoeg zie ik daar nooit mensen massaal het personeel bedreigen met terminale ziektes of de dood, terwijl zij je zojuist alle faciliteiten hebben geboden om je geld als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Gek hè?

But…why?!

Daarnaast is er nog iets wat ik me al jaren afvraag en ik hoop dat iemand mij daar op een goed onderbouwde en civiele manier antwoord op kan geven. Waarom gaat iedereen zo los over aanwezige microtransacties die totaal niet noodzakelijk zijn om het spel te kunnen spelen? Neem even Mortal Kombat 11 – een full priced game nota bene – die door de toevoeging van microtransacties een schijtlading aan kritiek kreeg. Van de ene kant snap ik dat, want er was gezegd dat het niet zou gebeuren. Netjes was het dus absoluut niet, dat even voorop gezet. Maar waarom maken we er ons zo druk over? Heb je die skins nodig? Nee. Heb je die andere items nodig? Nee. Dit geldt niet alleen voor Mortal Kombat 11, maar voor het gros van de games waarin hetzelfde principe is toegepast.

Ik bezit Mortal Kombat 11 en nergens, maar dan ook absoluut nergens heb ik me geroepen gevoeld om extra te betalen voor die cosmetische items. “Ja, maar anders moet je grinden tot je een ons weegt!”. Ook dat is weer een van die dingen waarvan ik niet snap wat gamers willen. Aan de ene kant willen we ‘value for money’ en gaan we helemaal los als een game ‘maar 8 uur duurt’, maar als een ontwikkelaar mensen laat werken voor hun items, is het weer een tergend grindfest. We willen alles snel en moeiteloos en de uitgevers/ontwikkelaars hebben een manier gevonden om dat te kapitaliseren. Wederom hebben we dat aan ons eigen gedrag te danken.

De ongenuanceerde moraal

Het komt er uiteindelijk op neer dat wij de macht hebben om die doorn genaamd microtransacties te verwijderen en de pincet die je daarvoor hebt is je portemonnee. Wie betaalt, bepaalt. Helaas is ook dit weer behoorlijk zwart-wit, want er zijn nog diverse factoren die roet in het eten gooien. Zo lijken het vooral kinderen te zijn die zonder enige gêne hun aangeleerde hebzucht kunnen stillen, want om een of andere dubieuze reden koppelen ouders hun creditcard maar al te graag aan het account waar de kinderen op spelen. Ook hier spelen het huidige, alom geaccepteerde kapitalisme en groepsdruk een significante rol. Je kind Fortnite laten spelen en die uiteindelijk zonder V-bucks op pad sturen, dat kan anno 2019 niet.

Toch betekent dat niet dat de bal niet bij ons ligt. Zoals een Respawn-ontwikkelaar onlangs op Reddit zei “Vote with your wallet”. Uiteindelijk werkt dat het beste. Natuurlijk, je mag klagen. We leven in een vrij land. Maar bedenk je wel dat klagen – en dan vooral op de manier zoals het de laatste tijd gebeurt – een stuk minder effectief is dan boycotten. Dat jij EA een stel hufters noemt zal hen weinig interesseren, zolang het geld maar binnen blijft komen. Stop met het betalen voor (uiteindelijk) nutteloze cosmetische extraatjes en de behoefte om ze aan te bieden, verdwijnt dan ook. Simpel zat. Dit devies uitvoeren, dat blijkt alleen lastiger dan het klinkt.