Tag Archief van: games

Het beginscherm alleen al schreeuwt koop mij!

Graag zou ik onderstaande even onder de aandacht willen brengen:

kingdoms-of-camelot

Spellen zoals Lord Mobile en Kingdom of Camelot kunnen de spelers veel geld kosten, zo meld een anonieme melder ons. Haar partner is nachten aan het spelen en heeft vele duizenden euro’s aan dit soort spellen uitgegeven. Dit alleen maar om verder te kunnen komen in het spel.

Dit is een voorbeeld, zoals zo veel van zulk gelijksoortige spellen, waar door verslavende elementen die er in verwerkt zijn de speler veel geld uitgeeft.

Corona duwt ons naar een game epidemie

Corona waart door ons land en onze gedachten, maar naast de besmettingspiek koersen we tegelijk ook af op een game-piek. In China, Italië en andere corona haardvuren zien we enorme stijgingen van game downloads, streaming en game-gerelateerd dataverkeer. Dat is logisch, games passen perfect op de lege uren van de huidige pandemie. Echter, als we te lichtzinnig zijn over de effecten van commerciële games dan duwt corona talloze jongeren richting ongezonde verhoudingen met die games.

coronavirus-home

Het zijn andere tijden, velen zijn thuis gestrand en menigeen moet dat huis overdag ineens delen met kinderen. Hoe in vredesnaam iets gedaan te krijgen met al dat drukke kroost? Kindermanagement is acuut een lastig probleem geworden. Jongeren stromen over van ongeleide energie waarmee ze de wereld leren kennen, maar deze ook verstoren. De digitale oppas biedt soelaas. Zet je kind achter een scherm met een ‘goede’ game en je hebt er geen kind meer aan. Voor jongeren, anders dan voor ouderen, zijn games meestal veel gevaarlijker dan virussen. Een jong gezond lijf verwerkt een virus in een paar dagen of weken; gameverslavingen kunnen jarenlang huishouden in de geesten van jongeren. Anders dan bij het lijf herstelt zulke psychische ‘schade’ vaak moeilijk.

De vraag wat er toch zo kwalijk is aan te veel gamen hangt nauw samen met de vraag wat games toch zo effectief maakt om aandacht op te slorpen. Dit heeft te maken met het verdienmodel van moderne games. De game-industrie is niet voor niets veel groter geworden dan Hollywood en de muziekindustrie tezamen. Om aan een gamer te verdienen moet een game iemands aandacht grijpen, die vasthouden en de gamer zo goed mogelijk manipuleren tot koopgedrag. Hierin concurreren gamebedrijven met elkaar. De games die het slimste, hardste en snelste op psychologische knopjes van hun gamers drukken winnen. Deze games zijn misschien niet opzettelijk verslavend maar competitieve marktprincipes doen de grote jongens van de game-industrie wel steeds meer en krachtigere prikkels toevoegen. De som daarvan is games met zoveel stimulatie dat ze verslavend zijn.

Dat er nu in deze corona-tijden meer en langer gegamed mag worden is begrijpelijk maar ook onfortuinlijk. De noodzaak tot sociale afstand en het sluiten van allerlei voorzieningen scheppen precies de omstandigheden waarin gamegedrag makkelijker problematisch kan worden. Een bekend fenomeen in de verslavingswetenschap is het effect van een verrijkte omgeving. Wat onderzoekers zien is dat, in kale, eenzame kooitjes proefdieren makkelijk verslaafd raken aan van alles. Echter, in ruimere en verrijkte kooitjes, met meer natuurlijke elementen en soortgenoten, is het haast onmogelijk om proefdieren verslaafd te krijgen. De natuurlijke omgeving voorziet in alle behoeften en daardoor zijn verslavende middelen relatief minder verleidelijk. Jongeren maken nu een sterke verarming van hun omgeving mee, scholen, sportclubs, kinderdagverblijven, etc. zijn gesloten en we moeten afstand van elkaar houden. Het is precies door deze verarming van de buitenwereld dat games in contrast nog stimulerender zijn en dus verslavender werken.

Het jonge, onvolgroeide brein is extra vatbaar voor prikkels en wordt gemakkelijker beïnvloed door virtuele super stimulatie. Het listige is dat het ontwikkelen van problematisch gamegedrag zich even onzichtbaar voltrekt als een virusinfectie. Bij mijzelf begon het op mijn twaalfde toen ik het zwaar kreeg in de brugklas. Ik sloot slecht aan bij de nieuwe middelbare schoolomgeving en raakte genoeg geïsoleerd om mijn relatie met games te doen veranderen van aard. Ik speelde steeds minder voor de lol en steeds meer om mijn verwarring en frustratie te bestrijden. In gamewerelden ervoer ik nog wel kracht en controle, dus zocht ik die steeds meer op. Nu de structuur van het dagelijks leven is gebroken kunnen jongeren ook een zekere controle verlies ervaren en houvast zoeken in games. jongeren zullen niet massaal verslaafd raken, maar door corona worden velen nu wel dieper de gamewerelden in geduwd.

Over het traject van leuk naar verziekt gamen schreef ik het boek ‘Gameboy’ dat beschrijft wat er precies omgaat in een opgroeiend kind dat sluipenderwijs gameverslaafd raakt. Zoiets kan echt afgrijselijk worden voor het hele gezin. In mails van lezers kom ik vaak hetzelfde tegen: zorgzame ouders die ondanks alle goede bedoelingen te laat de ernst herkenden van een jarenlang proces. Games zijn leuk maar zeker niet onschuldig, en juist nu is het belangrijk om niet gemakzuchtig te worden met schermtijd. Maak duidelijke afspraken en help je kinderen om zichzelf te vermaken buiten de schermen. Daag ze uit, geef ze taakjes. Dat is wat games ook voortdurend doen. Geef ze een boek dat ooit voor jou veel betekent heeft, en leg uit waarom het je raakte. De meeste kinderen zijn zeer geïnteresseerd in de echte verhalen achter hun ouders. Neem juist nu even rustig dat uurtje de tijd om te bedenken hoe je je kinderen uit kunt helpen wortelen in de werkelijkheid – desnoods terwijl ze stilletjes gamen.

Auteur: Michiel Smit

Zoals hier de game-problematiek treffend beschreven wordt, geldt dit ook voor online gokken en zijn de games, waar gokken in verweven zit, in potentie extra verslavend. In deze games wordt gebruik gemaakt van schatkistjes, waar geen kennis of kunde voor nodig is en waarvan de uitkomst en waarde onzeker is. Je mag er wel extra voor betalen!

Raymond Aronds: onderzoeker gokproblematiek

Gokverdachte games (de zwarte lijst)

Gok verdachte games / zwarte lijst van gokverdachte games.

  • FIFA 18
  • FIFA 19
  • NBA 2K20

Microtransacties – Het kwaad dat we over onszelf afroepen

 

“Oké… hoe ga ik dit tactvol brengen?”, dat is de eerste gedachte die in mij opkomt terwijl ik mijn denkbeeldige mouwen opstroop. Waar ik het in de volgende lap tekst over ga hebben is namelijk een behoorlijk heet hangijzer. Vooral de laatste tijd is het weer dik aan in de industrie, waarbij de lui van EA, Respawn Entertainment en Epic behoorlijk het vuur aan de schenen is gelegd. Microtransacties – volgens velen het pure kwaad – bederven menig spelervaring en letterlijk niemand lijkt er een voorstander van te zijn. Ik leg hier de nadruk op het woord ‘lijkt’, want om een of andere dubieuze reden blijft dit fenomeen bestaan. De reden daarvoor is simpel: we haten het maar voeden diens bestaan tezelfdertijd aan.

Ik snap je, geloof me

Allereerst wil ik beginnen met zeggen dat ik de recente ophef – zoals deze keurig verwoord werd in de column van Amador – heel goed begrijp. Er is helemaal niets mis met protesteren tegen exorbitante prijzen voor een cosmetisch item en de idioot die heeft bepaald dat je anderhalve meier moet schuiven om kans te maken op een cosmetisch item, zou zich dood moeten schamen. Dat je een eurootje vraagt voor een wapen-skin of misschien een paar knaken voor een volledig personage-skin, daar valt nog mee te leven, maar bedragen die in de drie cijfers lopen is echt van de pot gerukt.

Waar ik zelf ook een pleurishekel aan heb is semi-verplichte content die na de launchvan een full priced game wordt verkocht. Je weet wel, zoals map packs die je moet bezitten om je game van €60 te kunnen blijven spelen. Dat blijven in mijn ogen schimmige praktijken, iets wat Activision ook door lijkt te hebben gezien ze nu met Call of Duty: Modern Warfare de Season Pass maar achterwege laten en gelijk de gulheid zelve toekomstige maps gratis verschaffen. “Goh… superbedankt man! Had je nou echt niet hoeven te doen”. Ook het pay-to-win-principe is me een doorn in het oog, al beginnen we hier al een beetje op een grijs gebied te geraken wanneer het een free-to-play-game betreft. Ik zal uitleggen waarom.

Je moet niks

Sommige mensen doen het namelijk overkomen alsof ze verplicht worden om de knip te trekken. “Ja maar, ik moet wel een beetje mee met de rest”. Het is een klassiek voorbeeld van hoe kapitalisme in zijn werk gaat, en uitgevers slaan daar hun slaatje uit. Geef ze eens ongelijk. Het zijn bedrijven waar aandeelhouders en de directie maar één ding willen zien, namelijk omzet en een stijgende lijn daarin. De ontwikkelaars zelf zijn daar misschien iets minder op gericht, maar ook zij willen aan het einde van de dag gewoon hun baan behouden. Wat dat betreft bewandelen ontwikkelaars een zeer dun lijntje tussen ‘vrienden zijn van de community’ en voldoen aan de verwachtingen van de werkgever.

Nogmaals – en ik kan dit niet genoeg benadrukken – ik heb geen goed woord over voor regelrechte geldgraaierij door idiote prijskaartjes aan in-game, ontastbare items te hangen. Mocht een game ooit offline gaan, dan is je geld letterlijk foetsie en ben jij degene die met lege handen staat. Maar – dames en heren, jongens en meisjes – het zijn niet alleen de uitgevers die hier schuld aan hebben. Wij – de betalende consument – houden dit alles eigenhandig in stand door toch maar de portemonnee te trekken. Want hoe je het ook wendt of keert, het hele verhaal microtransacties draait op het concept van vraag en aanbod. Is de vraag weg, dan verdwijnt het aanbod ook. Het is misschien heel zwart-wit gezien, maar het is wel zo en dat kan niemand ontkennen.

Rien ne va plus – het Huis wint

Ik vergelijk games met microtransacties altijd een beetje met het Holland Casino. Je betaalt voor je starterspakket, een vriendelijk ogend persoon schuift je jouw pasje met krediet toe en je wordt losgelaten in een ruimte vol opties om exact te gaan doen waar je voor betaald hebt; gokken. Wat dat betreft krijg je waar je voor betaalt. Je nuttigt hier en daar wat om de ervaring wat verbeteren (XP-Boosters) en wanneer je krediet op is, mag je zelf beslissen wat je doet. Er is letterlijk niemand in dat casino die je onder gunpoint verplicht om meer uit te geven dan wat je voor ogen had.

De keuze om meer te spenderen is dus de jouwe en de jouwe alleen, net als de keuze om een uitstapje te maken richting de spelen waar de grote coupures over de tafel gaan. Wederom ben jij degene die ervoor kiest om de high roller uit te hangen, wetende dat er een groot risico is dat je er aan het einde van de rit berooid bij kan komen te zitten. Raar genoeg zie ik daar nooit mensen massaal het personeel bedreigen met terminale ziektes of de dood, terwijl zij je zojuist alle faciliteiten hebben geboden om je geld als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Gek hè?

But…why?!

Daarnaast is er nog iets wat ik me al jaren afvraag en ik hoop dat iemand mij daar op een goed onderbouwde en civiele manier antwoord op kan geven. Waarom gaat iedereen zo los over aanwezige microtransacties die totaal niet noodzakelijk zijn om het spel te kunnen spelen? Neem even Mortal Kombat 11 – een full priced game nota bene – die door de toevoeging van microtransacties een schijtlading aan kritiek kreeg. Van de ene kant snap ik dat, want er was gezegd dat het niet zou gebeuren. Netjes was het dus absoluut niet, dat even voorop gezet. Maar waarom maken we er ons zo druk over? Heb je die skins nodig? Nee. Heb je die andere items nodig? Nee. Dit geldt niet alleen voor Mortal Kombat 11, maar voor het gros van de games waarin hetzelfde principe is toegepast.

Ik bezit Mortal Kombat 11 en nergens, maar dan ook absoluut nergens heb ik me geroepen gevoeld om extra te betalen voor die cosmetische items. “Ja, maar anders moet je grinden tot je een ons weegt!”. Ook dat is weer een van die dingen waarvan ik niet snap wat gamers willen. Aan de ene kant willen we ‘value for money’ en gaan we helemaal los als een game ‘maar 8 uur duurt’, maar als een ontwikkelaar mensen laat werken voor hun items, is het weer een tergend grindfest. We willen alles snel en moeiteloos en de uitgevers/ontwikkelaars hebben een manier gevonden om dat te kapitaliseren. Wederom hebben we dat aan ons eigen gedrag te danken.

De ongenuanceerde moraal

Het komt er uiteindelijk op neer dat wij de macht hebben om die doorn genaamd microtransacties te verwijderen en de pincet die je daarvoor hebt is je portemonnee. Wie betaalt, bepaalt. Helaas is ook dit weer behoorlijk zwart-wit, want er zijn nog diverse factoren die roet in het eten gooien. Zo lijken het vooral kinderen te zijn die zonder enige gêne hun aangeleerde hebzucht kunnen stillen, want om een of andere dubieuze reden koppelen ouders hun creditcard maar al te graag aan het account waar de kinderen op spelen. Ook hier spelen het huidige, alom geaccepteerde kapitalisme en groepsdruk een significante rol. Je kind Fortnite laten spelen en die uiteindelijk zonder V-bucks op pad sturen, dat kan anno 2019 niet.

Toch betekent dat niet dat de bal niet bij ons ligt. Zoals een Respawn-ontwikkelaar onlangs op Reddit zei “Vote with your wallet”. Uiteindelijk werkt dat het beste. Natuurlijk, je mag klagen. We leven in een vrij land. Maar bedenk je wel dat klagen – en dan vooral op de manier zoals het de laatste tijd gebeurt – een stuk minder effectief is dan boycotten. Dat jij EA een stel hufters noemt zal hen weinig interesseren, zolang het geld maar binnen blijft komen. Stop met het betalen voor (uiteindelijk) nutteloze cosmetische extraatjes en de behoefte om ze aan te bieden, verdwijnt dan ook. Simpel zat. Dit devies uitvoeren, dat blijkt alleen lastiger dan het klinkt.

Bron: Gamersnet [ LINK ]

Nintendo haalt smartphonegames met lootboxes in België van de markt.

Nintendo haalt smartphonegames met lootboxes in België van de markt.

Nintendo haalt in België zijn smartphonegames Animal Crossing: Pocket Camp en Fire Emblem Heroes van de markt. Ook zal Nintendo toekomstige smartphonegames met lootboxes niet langer uitbrengen in het land.

Vanaf 27 augustus kunnen Belgische spelers de smartphonegames niet meer spelen en downloaden, schrijft Nintendo. De uitgever zegt de games terug te trekken ‘vanwege de onduidelijke situatie in België omtrent bepaalde in-gameverdienmodellen’.

Animal Crossing: Pocket Camp en Fire Emblem Heroes zijn gratis smartphonegames met microtransacties en specifiek lootboxes. Belgische spelers die nog aangeschafte items hebben zoals Orbs of Leaf Tickets kunnen deze blijven gebruiken tot de datum waarop Nintendo de diensten rondom het spel stopt in België. Nintendo zegt ook toekomstige games met soortgelijke verdienmodellen niet meer uit te brengen in België.

De Belgische Kansspelcommissie treedt sinds vorig jaar op tegen games met lootboxes waarbij kans of toeval een rol speelt. Sindsdien zijn verschillende games aangepast of van de markt gehaald. Zo stopte EA begin dit jaar met de verkoop van FIFA Points in België en in Rocket League zijn lootboxes niet meer met echt geld te koop. Square Enix haalde eind vorig jaar drie free-to-playgames van de Belgische markt.

De Belgische toezichthouder is strenger dan de Nederlandse Kansspelautoriteit. Volgens de Nederlandse instantie zijn lootboxes alleen onwettig als de inhoud daarvan te verhandelen is voor echt geld.

Fire Emblem Heroes

Bron: Tweakers [ LINK ]

Vraagstukken bij online kansspelen

Vraagstukken bij online kansspelen

De online marktomvang van illegale kansspelaanbieders zit tussen de € 250 (Ksa) en € 500 miljoen. Met de Koa wil de regering dat er een kanalisatiegraad van 80% van de omzet wordt gerealiseerd bij legale aanbieders. Welke type kansspelen vergunning krijgen wordt krachtens de AMvB bepaald.

Wie volgen de effectiviteit en handhaafbaarheid van het beleid?

Een deel van de kansspelen op internet al is gelegaliseerd via het bestaande regime (e-commerce), namelijk de loterijen en sportweddenschappen.

Centraal Register Uitsluiting Kans Spelen

De kansspelspeler moet zijn persoonlijke gegevens aanleveren, zoals het BSN en een profiel aanmaken met de grenzen van zijn gokgedrag: frequentie, deelname duur, maximale storting, respectievelijk tegoed op de kansspelspelersrekening. Zodra de kansspelspeler zijn aangegeven grens overschrijdt, dient vergunninghouder hem daarop aan te spreken (telefonisch/email). Op vergunninghouder rust verder een actieve zorgplicht om het speelgedrag te volgen, te registreren en te interveniëren zodra daar aanleiding voor is. Wanneer sprake is van herhaaldelijk risicovol gedrag moet de vergunninghouder de speler tot vrijwillige uitsluiting zien te bewegen. Deze uitsluiting is het Centraal Register Uitsluiting Kansspelen (CRUKS). Deze database met de gegevens van alle uitgesloten kansspelspelers wordt beheert door de Ksa. Hier worden niet alleen uitsluitingen voor de (legale) online kansspelen vastgelegd, maar ook de bezoekverboden voor de vestigingen van Holland Casino en de speelautomatenhallen aan elkaar gekoppeld. Uitgangspunt is dat de kansspelspeler op basis van vrijwilligheid instemt met een toelatingsverbod, maar kan ook aangevraagd worden door een belangrijke naaste. Een kansspelspeler die in het CRUKS is opgenomen kan gedurende de tijd dat de  uitsluiting of het bezoekverbod geldt (in beginsel een half jaar) niet spelen op een legale site en evenmin een Holland Casino of speelautomatenhal bezoeken. Deze uitbreiding van de bevoegdheden van de Ksa en de bijbehorende privacy aspecten horen onder aandacht te zijn van belangenbehartigers van de kansspelspelers zoals de RvKS. Maar ook dat persoonsgegevens verkregen bij het ene kansspel (bijvoorbeeld casinospelen) niet mogen worden ingezet voor een kansspel via internet. Hoe gaat dit voorkomen worden?

Slicks vragen:

Wat als de online gokker via een portal wordt doorgeleid naar een illegale site?

Wat is het toegangsverbod van het CRUKS waard bij online kansspelen? Bij de legale site kan de persoon niet meer terecht maar bij de illegale dan?